Het verhaal van Jozefien

 

Een aantal jaren werkte ik bij een mevrouw. Een vriendelijke vrouw, die wist wat ze wilde. Zeer direct, maar een hart van goud. En klaar om je te verwennen met een soepje of een gekookt eitje. In huis stond een glazen vitrinekast met spulletjes. Die zou ik weleens even gaan schoonmaken. Van het bovenste glasplaatje haalde ik wat voorwerpen weg en wrijven maar met een natte lap. Maar die platen lagen los. Ze verschoven heel gemakkelijk. En ja, met een donderend geweld en een waterval van glas kwam het hele zaakje naar beneden. Alleen de buitenkant stond nog overeind. En toen: oorverdovende stilte.

 

Mevrouw was beslist niet op haar mondje gevallen. Maar nu was het toch wel even erg rustig. Zij zat op de bank, ogen en mond wijd open. Ik stond erbij en keek ernaar. Pas toen bleek dat een voor haar waardevolle ingelijste foto ongedeerd was, kwam ze weer tot leven. Behalve de glasplaten zelf was er verrassend weinig stuk. Ze moest er uiteindelijk om schaterlachen, gelukkig. Ze had wel ergere dingen meegemaakt. De drie glasplaatjes hebben we voor haar op maat laten maken, zodat ze ook nog beter pasten. Probleem opgelost, maar we hebben het er nog vaak over gehad!