Het verhaal van Caecilia

 

Mevrouw was een van de gezelligste en liefste klanten die ik heb gehad. Een weduwe, met poetsen als hobby. Het eerste wat je bij binnenkomst rook was een heerlijke eucalyptuslucht. En letterlijk alles glom je tegemoet. Eigenlijk mocht ze zelf niet meer schoonmaken: daarvoor kreeg ze immers hulp. Maar ze kon het gewoon niet laten. Voor ik kwam ging ze alvast ‘voor werken’. Ik kon wel zeggen: dat hoeft niet mevrouw, maar dan zei ze: ‘Ik ben niet normaal, dat weet ik ook wel. Maar een ander gaat aan de drank.’

 

Ze vulde een emmer met lauwwarm sop en dan ging ik de brandschone ramen en deuren weer afnemen en nadrogen met een theedoek. Altijd lag er een stapeltje theedoeken klaar, brandschoon. Daarna gingen we aan de koffie of thee, met boterkoek, bonbons of stroopwafels. Voor mij was het bijna een oma. Helaas heeft ze een beroerte gehad. In het verzorgingshuis is ze nog ver in negentig jaar geworden. Wonder boven wonder kwam ik haar op een dag tegen, wandelend met de rollator in ons winkelcentrum. Fijn om haar weer te zien, want het enige wat ik na haar beroerte had gehoord was dat ze er slecht aan toe was.