Uw thuishulp

Niet alleen werkbegeleider, maar zoveel meer

19/05/2021
Delen via \a\a

‘Dat heb ik inmiddels ervaren!’

Het verhaal van Els Warmenhoven, Werkbegeleider Axxicom Thuishulp Heiloo

Een pasfoto Els, werkbegeleider bij Axxicom Thuishulp

 

De deur staat vaak al op een kier. Letterlijk. Dit ook door corona waar we nog steeds mee te maken hebben en waar mensen, zeker ouderen, nog altijd angstig voor zijn. Men weet dat ik kom omdat de afspraak van te voren is gemaakt. Gastvrij word ik ontvangen. Men heeft huishoudelijke ondersteuning aangevraagd en ik kom voor de indicatiestelling voor thuishulp. Ter plekke kijk ik wat er gedaan moet worden. Maar daar komt nog meer bij kijken. Als werkbegeleider-mijn officiële functie- ga ik in gesprek met de mensen. Soms blijkt dat door de lichamelijke gebreken men de deur niet meer uit komt en jouw bezoek een welkome onderbreking is van een gewone dag die normaal gesproken lijkt op alle andere dagen. Buiten het gesprek over waarom thuishulp is gewenst, komen er ook verhalen los waaruit blijkt dat je nog veel meer nog kan doen dan alleen het bieden van huishoudelijke ondersteuning. En daar wil ik de mensen ook heel graag mee helpen. Sommige Ideeën komen bij mij op nadat ik op intake ben geweest...
 

Met een beetje hulp hoef je niet echt alleen te zijn

Neem meneer Wieringa. Negentig jaar is hij. Hij woont ruim een jaar in Heiloo. Vlak voor corona uitbrak is hij met zijn vrouw verhuisd van Groningen naar hier, om dichter bij zijn dochter te zijn. Zijn vrouw was dementerend en wordt ondergebracht in Overkerck, het verzorgingshuis in Heiloo. Naast het complex krijgt meneer zijn eigen appartement.
 
Als de besmettingen begin vorig jaar snel stijgen, gaat de deur van Overkerck op slot. Niet lang daarna komt mevrouw te overlijden. ‘Ik heb mijn vrouw nooit meer kunnen zien’, zegt hij. En dan woon je nog maar net in Heiloo. Je dochter in de buurt, maar de mensen om je heen ken je nog niet. Je hebt een hoge leeftijd, contacten leggen is moeilijk - en lastig in deze tijd. ‘Voorheen keek ik in mijn appartement altijd links uit het raam, naar het verzorgingstehuis. Nu kijk ik naar rechts. Naar de kerk, waarachter mijn vrouw begraven ligt.’ Een verdrietig verhaal en wat had ik met hem te doen. Hoe fijn dan ook dat hier thuishulp ingezet ging worden. Wekelijks een vertrouwd gezicht voor hulp in huis en een vriendelijk woord.
 
Het is een paar weken later als het verhaal van meneer Wieringa mij te binnen schiet. Ik ben dan op intake bij een andere klant, de heer Ten Brink. Hij is 91 jaar en woont aan de overkant van meneer Wieringa. En toeval of niet: meneer komt ook uit het hoge noorden (Sneek) en is ook hierheen gekomen om dichter bij zijn dochter te wonen. We hebben een fijn gesprek. En ik denk al snel: wat zou het leuk zijn als deze twee heren een keer een kopje koffie met elkaar konden drinken. Of samen gebruik kunnen maken van de faciliteiten van verzorgingshuis Overkerck. Ze kennen hier nog bijna niemand tenslotte.
 

Een telefoontje

Als ik ’s avonds beide dochters bel met mijn idee, zijn ze allebei enthousiast. Een paar weken later zitten de twee heren dan tegenover elkaar, aan de koffie. Ook beide dochters zijn erbij. Verhalen worden uitgewisseld, het is gezellig, en aan het einde wordt er afgesproken dit zeker vaker te gaan doen. Door corona is het tot nu toe bij één bezoek gebleven maar het plan is er om het nog eens over te doen. De dochters hebben mij later verslag gedaan en een foto toegestuurd. Wat een voldoening heeft me dit gegeven.
 
Heiloo%20de%20mannen.jpg
Heiloo%20Truus%20en%20Annie%20DEF.jpg

Meteen een klik

Het is maar een voorbeeld, maar lang niet het enige. Zoals ook de ontmoeting tussen mevrouw Duinmayer (86) en mevrouw Krom (85). Samen hadden ze in revalidatiecentrum Westerhout in Alkmaar gelegen. Mevrouw Duinmayer omdat ze van de fiets was gevallen, en mevrouw Krom omdat ze van de trap was gevallen. Ze hadden meteen een klik. Beiden woonachtig in Heiloo, maar ze kenden elkaar niet. Een bezoekje aan elkaar zat er helaas niet in omdat ze beiden nog herstellende waren van de valpartijen. Bij beide dames heb ik een intake gehad en kwam dit verhaal naar voren. De link heb ik zelf gelegd. Hoe toevallig allemaal. Toen dacht ik ook: ‘Hoe leuk zou het zijn als de dames elkaar weer eens echt ontmoeten’. Dus na een telefoontje heb ik mevrouw Krom opgehaald en bij mevrouw Duinmayer gebracht. Even gezellig bijkletsen. Na twee uur was ik weer terug, om mevrouw Krom op te halen. Wat hádden de dames het gezellig gehad!
Een bezoek van mevrouw Duinmayer aan mevrouw Krom heeft inmiddels ook al plaatsgevonden. Een vriendschap is geboren.
 
Nu hoeft het niet altijd om sociaal contact te gaan. Voor een mevrouw die moeite had om haar administratie op orde te krijgen vond ik een vrijwilliger die haar helpt. Een andere klant wist niet hoe je een traplift moest aanvragen. Daar heb ik ook in kunnen bemiddelen. Het zijn maar enkele voorbeelden.
 
Tevens vertel ik ze over het Trefpunt, een ontmoetingsplaats voor ouderen in Heiloo, waar veel activiteiten worden georganiseerd als handwerken, biljarten, knutselen etc. Bij de meesten wel bekend maar voor sommigen niet. Er zijn genoeg mogelijkheden en voorzieningen maar je moet het wel weten.
 
Het gaat vanzelf. Je voert je gesprek met de mensen en tijdens het gesprek merk je dat er aan meer behoefte is dan alleen huishoudelijke ondersteuning. En daar haak ik op in. Het zit in me. Daarvoor doe ik dit werk. Je bent de ogen en oren ook van de gemeente die op dit moment door de corona niet overal kunnen zijn. Vandaar ook een fijne directe lijn met het sociaal team van de gemeente maar ook het Trefpunt. We moeten en kunnen het samen doen!
 
Ik weet dat veel van mijn collega’s op de werkvloer bij Axxicom Thuishulp het niet anders doen. Daarom doe je dit werk ook. Je komt namelijk heel vaak in situaties terecht waar in je veel meer kunt zijn dan ‘de mevrouw van de huishoudelijke hulp’. Het maakt je werk heel dankbaar.